Rozdział III

 

Dziękuję za miłe słowa tutaj i na twitterze. :) Łapcie kolejny rozdział.

 

_________________________________________

 

 

Wiecie, kiedy wiadomo, że impreza była udana? Gdy na drugi dzień ledwo się ruszasz. Nie znoszę co prawda tego uczucia, ale trzeba przyznać, wczorajszy wieczór był bardzo udany. Teraz muszę przypłacać za dobrą zabawę przejmującym bólem głowy i uczuciem, jakbym miał zaraz wypluć swoje wnętrzności. Ale gdybym, wiedząc o tym, jak się będę dzisiaj czuł, mógł zadecydować, czy chcę powtórzyć tamten wieczór, odpowiedź i tak byłaby twierdząca. Nie wiem nawet ile czasu spędziłem wczoraj z Lucasem pod tym klubem, robiąc… różne, bardzo ciekawe rzeczy. Może godzinę, może dwie. Szczęśliwi czasu nie liczą – jak to mówią. Jednak po pewnym czasie mieliśmy już dość, wszystko musi się kiedyś skończyć, więc praktycznie bez pożegnania rozeszliśmy się. On biegiem oddalił się w pobliską uliczkę, a ja standardowo zamówiłem taksówkę, nie miałem ochoty czekać kilkudziesięciu minut na tramwaj, który w nocy jeździ naprawdę rzadko. Gdy odchodził pomachał mi – był to jedyny pożegnalny gest. Po prostu się do niego uśmiechnąłem wtedy i po chwili zniknął już z mojego pola widzenia. Najzabawniejsze jest to, że tak w rzeczywistości to nic o nim nie wiem. To wszystko jest takie pełne ironii… Gdy ktoś nam się podoba, zależy nam nim bardzo, chcemy zrobić dobre wrażenie – to wszystko zajmuje wiele czasu. Poznajemy się powoli, nie spiesząc się, wszystko toczy się metodą małych kroczków. Czasem na jeden najzwyklejszy pocałunek trzeba czekać kilka miesięcy. A gdy znamy kogoś zaledwie kilka minut, nie wiemy o nim zupełnie nic, no może oprócz imienia i wieku, to jesteśmy zdolni od razu się przed nim obnażyć. Wiem, to idiotyczne, że osobę pozbawioną skrupułów nachodzą takie przemyślenia, jednak często się nad tym zastanawiam. Nie wiem, czy miałbym odwagę podejść i zagadać do osoby, która mi się podoba i z którą wiązałbym plany na przyszłość. A w sytuacjach takich jak wczoraj wszystko mam gdzieś, dosłownie. Podchodzę do obcego człowieka i nawet bez słów kończy się to tym, że lądujemy w jakimś zaułku obściskując się.

- LOUISIE TOMLINSONIE, w tej chwili zejdź na dół – przeraźliwie głośny i piskliwy dźwięk głosu mojej mamy przerywa moje rozmyślenia.

Niechętnie zwlekam się z łóżka, stękając przy tym. Narzucam na szybko bluzę i zbiegam po schodach. Wystarczy szybka wymiana spojrzeń z mamą, a już wiem, że jest źle. Ciekawy jestem tylko, o co chodzi tym razem. W odpowiedzi na moje pytanie, kobieta praktycznie rzuca we mnie jakąś kartką. Podnoszę ją z podłogi i wystarczy, że przeczytam nagłówek, a już znam powód jej złości. No tak, o co innego może chodzić mamie nastoletniego, powiedzmy zbuntowanego,  chłopaka, jak nie o oceny.

- Pięć jedynek z matematyki, trzy dwójki i jedna czwórka za pracę w grupie. Louis, czy ty sobie żartujesz?! Masz zdawać rozszerzony egzamin z matematyki i jak chcesz sobie poradzić z takimi ocenami? Człowieku, obudź się! Jest marzec – to wykaz ocen na półrocze. Czyli jak sama nazwa mówi, masz tylko niecałe pół roku na poprawienie ich i opanowanie podstaw trzyletniego materiału! A wiesz, co jest najgorsze? Że nie dowiedziałam się tego od ciebie, tylko to twój wychowawca przefaksował nam kartę z wszystkimi ocenami na semestr.

- Mamo, nie przesadzaj. Zdaję ten cholerny egzamin, bo wy z ojcem tego chcieliście. Nie zrobicie ze mnie matematyka na siłę. I kiedy niby miałem ci to powiedzieć, jak prawie nigdy nie ma cię w domu – oschłym tonem odpowiadam matce, widząc już po jej spojrzeniu, że zaraz zacznie się kłótnia. Widzę ją zaledwie kilka godzin w tygodniu i jak to spędzamy? Oczywiście, walcząc ze sobą.

- Nie odzywaj się w ten sposób do mnie. Nie masz prawa, rozumiesz! Jestem twoją matką, a nie koleżanką. Jeżeli przez dwa miesiące nie poprawisz większości ocen, możesz sobie pomarzyć o wyjeździe do Francji w wakacje.

- Chyba żartujesz! Sam opłacam ten wyjazd i ciężko na niego pracowałem, nie możesz mi tego odebrać!

- Ciężko pracowałeś – a, no tak, twoje oceny z matematyki ewidentnie wskazują na ciężką pracę – ironizuje matka, przeczesując swoje rude włosy. Zawsze tak robi, gdy się denerwuje.

- Pracowałem czyli zarabiałem, nie udawaj, że tego nie rozumiesz. Obiecałaś mi, że w te wakacje będę mógł wyjechać i czy ci się to podoba, czy nie, zamierzam to zrobić – rzucając te ostatnie słowa, wybiegam z pokoju, trzaskając drzwiami.

Przez to wszystko ból w głowie tylko się nasilił. Chciałbym w tym momencie po prostu stąd uciec. Czy ta kobieta nie widzi, że mam prawie osiemnaście lat i że to moje życie?! Że jakaś durna matematyka nie jest dla mnie w ogóle ważna? Lepiej by się zajęła tym, że nie wie NIC o swoim synu. Zupełnie nic. Mimo że najchętniej bym się w spokoju położył, nie mogę tego zrobić, bo wiem, że matka zaraz przyjdzie i zacznie na mnie krzyczeć. Więc wchodzę tylko do pokoju, biorę telefon i skórzaną kurtkę i szybko oddalam się, zanim zdąży mnie zatrzymać. Od razu po wyjściu wysyłam sms’a do kolegi.

Siema, Mike. Co dzisiaj robisz?

Praktycznie od razu przychodzi odpowiedź.

Sorry, stary. Nie mam dla ciebie czasu.

Dziwne. Mikey nigdy nie pisał do mnie w taki sposób, cokolwiek robił zawsze znajdował czas, żeby się ze mną spotkać. Można powiedzieć, że to mój najbliższy kolega. Nie zagłębiam się już w to, może po prostu był zajęty…

Hej, co tam? Masz chwilę, spotkamy się?

Wysyłam kolejnego sms’a. Tym razem do Jeffa – rok młodszego kumpla.

Nie. I nie pisz do mnie więcej. Nie znoszę kłamstwa.

Cholera… co się dzieje?! Jakiego kłamstwa? O co im wszystkim chodzi? Żadna sensowna odpowiedź nie przychodzi mi do głowy, więc po prostu ignoruję treść wiadomości. Siadam na ławce w parku i dalej przeglądam listę kontaktów. Pozory mylą. Mam wielu znajomych, wielką paczkę, w której każdy licealista chciałby się znaleźć, jednak gdy co do czego przychodzi… Wpatruję się pusto w ekran telefonu i uświadamiam sobie, że nie ma wielu osób, do których mógłbym się zwrócić. Jeszcze niedawno miałem Nat od takich sytuacji, jednak teraz sprawy się pokomplikowały, krócej rzecz biorąc. Okej, Nathan  –  stary kolega z osiedla, który niedawno przeniósł się do ogólniaka, do którego chodzę. Moja ostatnia nadzieja.

Spotkanie za pół godziny w parku – co ty na to?

Czekam bezczynnie kilka minut na odpowiedź, jednak nic nie przychodzi. Przeklinam w myślach i chowam ze złością telefon do kieszeni jeansów. Gdy chodzi o zwykłe spotkanie, chętnych jest na pęczki! Jednak gdy naprawdę czegoś potrzebuję… Nagle nachodzi mnie pewna myśl… Mam jeszcze jedną osobę, do której mógłbym napisać. To byłoby co prawda dziwne, nawet bardzo, ale czemu nie. Jeżeli mam siedzieć cały dzień na ławce pod drzewem jak jakiś żul, nie mówiąc o tym, jak spędzę noc, bo wiem, że do domu na pewno nie wrócę – jest niedziela, jedyny dzień wolny mojej mamy i w związku z tym cały czas przesiaduje u nas w salonie, oglądając telewizję. Szczerze nie trawię osoby, do której chce napisać, jednak to moja ostatnia deska ratunku. A to zwykły naiwniak, na pewno będzie chciał się spotkać, co innego może mieć do roboty. Wyciągam szybko IPhone’a, żebym nie zdążył się rozmyślić i wpisuję treść wiadomości.

Przy restauracji Heaven – obok fontanny. Za pół godziny. Bądź tam / Louis

Po chwili pojawia się komunikat: „Dostarczone do: Harry”. Sam śmieję się w duchu do siebie. A jeszcze wczoraj chciałem usunąć ten numer i wyśmiałem go. A jednak, okazało się, że będzie mi potrzebny, kto by pomyślał. Zbieram się powoli z ławki, by zdążyć na miejsce. Co prawda Harry nie wysłał mi odpowiedzi, ale mam przeczucie, że przyjdzie. Jak sam kiedyś powiedział: „Jeszcze zobaczysz, będziemy przyjaciółmi”. Uśmiecham się kpiąco pod nosem i kieruję się w stronę restauracji. Może i go wyśmiewałem, drwiłem wręcz, ale jak co do czego przyszło: to on mi pomoże w potrzebie, a nie moi „prawdziwi przyjaciele”.

Po dwudziestu minutach szybkiego marszu jestem już na miejscu. Czyli zostało mi jeszcze trochę czasu do naszego spotkania. Nie wiem w zasadzie co mną kierowało. Nie potrafię odpowiedzieć na pytanie: dlaczego on? Może dlatego, mimo że nie chcę się do tego przyznać, intryguje mnie ten chłopak. Jest…dziwny. Już nie mówię, że w złym tego słowa znaczeniu, a wręcz przeciwnie. Jest inny, oryginalny. Jakby miał swój świat i nie wychodził poza jego ramy. Mam wrażenie, że nie obchodzi go opinia innych ludzi, zawsze jest sobą i dobrze mu z tym.